Expo “India uitvergroot” Opening zondag 17 maart daarna alleen op afspraak! tel 0628408175 tot en met 12 mei 2024

Expositie  Atelier Galerie Mathilde Pil
Tuurkesweg 8, 6006 SG Tungelroy gem. Weert
 “India in geuren en kleuren” 

Om al mijn indrukken vast te leggen, ben ik begonnen met kleine schetsjes te maken met potlood. Maar al gauw had ik meer kleur nodig want India is kleur.

Langzaam werden de tekeningen meer geschilderd en abstracter. Ik gebruik verschillende foto’s en ‘stills‘uit de video’s, maar de meest inspiratie gebruik ik uit mijn herinneringen.

In India heb ik in mijn schetsboek de volgende tekst geschreven:

Mijn hoofd loopt over. Kleur, kleur en nog gekleurder. Rose, geel, rood, decoratief met veel figuren, bloemen, geometrisch versierd. Warm, stralend een attractie voor ‘t oog.

Overweldigend, sprookjesachtig, niet verwacht. Blote voeten, oncomfortabel, geaard, ontaard, overgeven aan deze zo andere cultuur. Ze spreken als bubbelend water. Geen touw aan vast te knopen, maar zo ontzettend vriendelijk.

Namasté. Ze buigen en lachen en kijken naar mij met verbazing, verwondering, zoals ik naar hen kijk. Zo veel goden met vele armen en gezichten. In ’t begin was de god in de vorm van een olifant mij een brug te ver. Maar na enkele tegenslagen, koffers kwijt, kreeg ik als geschenk van een pottenbakker een tegeltje met een gouden olifant. Hou het rechts van je, zei hij. Geloof het of niet maar vanaf die tijd keerde het geluk weer terug.

We reizen door India van Agra, Jaipur, Udhaipur naar Mumbai. Drukke steden, getoeter en gerinkel. De tuktuk’s schieten overal doorheen. De kruispunten zijn als een knot wol, niet uit elkaar te trekken, wonder boven wonder kom je zonder botsen eruit. Op iedere hoek en in smalle straatjes staan eettentjes met heerlijk gerechten, maar niet voor onze westerse buikjes. Het water mag je niet drinken, zelfs de Indiërs wagen zich er niet aan. Toch smaakt alles verrukkelijk. Vreemde combinaties, noten, basilicum, saffraan is wat ik herken.

De kleurrijkheid van het eten maakt het dat het bord lijkt op een schilderij. Het is behoorlijk pittig, maar het went. Ik verbaas me over de verschillende soorten deeg. Sponsachtig, luchtig, knapperig, hard, opgerold, opgevouwen, superdun tot flinke plakken. Ik hou van versieren, ik vind de kleur van ’t eten belangrijk. Als de kleuren bij elkaar passen smaakt het beter. Het is vetter en zouter maar ik verdraag het goed. Ik wil de tijd tegenhouden India voelt zo goed.

De zeewind blaast door mijn haren en geeft mij zuurstof waardoor ik beter adem.

Alle vooroordelen zijn niet waar. Het land is veel schoner dan ik dacht, wel veel plastic, daar zouden ze wat aan moeten doen.  Iets van statiegeld? Maar de straten zijn zover ik ze gezien heb schoon, geen open riool, geen ratten, geen gevaarlijke elektriciteit. Het verschil tussen de stad en het platteland is wel erg groot.

De stad Mumbai heeft geen stratenplan en dat maakt reizen wel wat ingewikkelder. Onze “driver” heeft veel ervaring en loodst ons overal doorheen. Ik moet wennen aan “Sir” en “yes mam”. Je voelt de verschillende standen, maar voor mij is iedereen gelijk en ik heb veel respect voor hem. Het doet me pijn te horen dat hij zo weinig verdient.

We bezoeken het museum en het woonhuis van Gandhi. Ik ben geraakt. Deze man heeft heel veel betekent voor India. Je voelt zijn “spirit” in zijn woonkamer, waar hij zittend op zijn matras zijn brieven schreef. Ik herken veel van zijn ideeën. “Zet je woede om in positieve energie”. Hoe dan? Dat vraagt jarenlang training. Hij leefde tussen de gewone mensen, wilde geen rijkdom. Rijkdom zit in jezelf, je moet het alleen willen zien, vind ik. India laat mij nadenken over wie ik ben en wat ik wil. Wat ik kan beteken voor anderen. Na al die jaren tekenles geven, tussen de jeugd, tussen tomeloze energie, heb ik veel kunnen geven.

Het mooie afscheid op school, de lieve woorden van mijn leerlingen doen mij nog steeds goed. De zeeën van tijd vallen tegen, ik heb nog tijd te kort. Maar hoe mooi is ’t dat ik nu stil kan blijven staan, mijn volledige aandacht aan ‘mijn kunst’ te besteden.

Beelden schieten door mijn hoofd. Ik weet niet waar te beginnen. We zijn direct in de armen van India gevallen, geen geleidelijke overgang. Wat ik niet meer verwachte gebeurde, tot tranen geroerd. Ik dacht dat ik alles gezien had, maar de eerste tempel overviel me.

We werden, ja zo voelde het voor mij als vee in een loop ren gedreven. Er was een rij vanaf de straat tot aan de tempel, mannen en vrouwen gescheiden. Alle vrouwen waren gehuld in een sari van prachtige kleuren. Je verwachte vriendelijkheid en kalmte maar nee, we werden voortgeduwd, de vrouwen duwde elkaar in de rug. Je moest in de lijn blijven. Een jonge vrouw uit Delhi zag mijn ongemakkelijkheid en zei: “kom maar voor mij”. Een fluitje snerpte als je niet in de rij bleef of niet doorliep. Toen ik later vroeg waarom ze toch zo duwden zei de gids, dat ze India beweren: ”als je niet doorloopt kom je nergens” De mensen kopen bloemen, offeren in een chaos de mandjes met voedsel aan een priester die hun dan weer zegent. Alles was goud, het ging zo snel dat ik het niet eens goed gezien heb. Je mag geen foto’s maken. Meegenomen in zo’n mensen massa met mijn ‘covid angst’ in mijn achterhoofd, tussen zoveel gelovigen, zorgde dat ik compleet uit mijn comfort zone was. Mijn smetvrees maakte het er niet beter op. Mijn blote voeten voelde vies aan. Mijn handen plakte van het gebak dat de priester in mijn handen duwde. ”Probeer maar”, zei de gids, maar dat durfde ik niet.

Jongens liepen gearmd. Jong verliefde stelletjes zie je hand in hand op een bankje zitten. Kussen op straat mag niet, dat is voor de slaapkamer. Families zijn hecht. Opa’s, oma’s, gezinnen zijn graag samen.

We ontmoeten zoveel aardige mensen. We worden thuis uitgenodigd en ze laten ons echt blijken hoe blij ze zijn met ons bezoek. Ze maken authentieke gerechten klaar en wij moeten ze proeven.

De mensen werken hard. Je ziet ze vaak lopen met een zware last.

Prachtige vrouwen gekleed in een mooi gekleurde sari met een bak cement, bos stro of takken op hun hoofd.

(foto van fotograaf Ruud de Vreeze)